Dary anioła

JustynaFilipek47

Ja osobiście przeczytałam 3 tomy i wbrew pozorom naprawdę mi się to co do tej pory zaliczyłam podobało Smile

. Podchodziłam do tej serii z dużym sceptyzmem bo słyszałam i czytałam różne opinie nie zawsze pochlebne, ale ciekawość zwyciężyła by osobiście przekonać się jaka tak naprawdę jest ta seria- wiadomo gusta są różne i nie każdemu musi się podobać lub nie to samo :wink:

. Jednak gdy będę mieć czas z prawdziwą przyjemnością wezmę się za pozostałe tomy, i myślę że powinny mi się podobać tak jak poprzednie Razz

.

Gość · Wysłany: Czw 9:31, 05 Mar 2015 Temat postu:

W pewnym sensie muszę się zgodzić z opinią Patrycji.Dorotki, ale tylko w częściowo. Jako osoba, która naście lat zostawiła już jakiś czas temu za sobą, pierwotnie wzbraniałam się przed sięgnięciem po Miasto Kości. Miałam złe wspomnienia z kontaktu z „Novum Fantastic”. Złamałam się tylko dlatego, że była to jedyna książka w mieszkaniu, a przede mną jawił się przeszło trzygodzinny powrót do domu pociągiem, nie mówiąc już o jeździe na stancję. Ach te niezapomniane czasy studiów… Cóż, zanim dotarłam do Warszawy (mieszkania), pani Clare miała mnie, wiedziałam, że przeczytam całą Trylogię. Skończyło się, póki co, na dziewięciu tomach dwóch cykli.
Były w książce aspekty, które mi nie odpowiadały, bohaterowie przerysowani, akcje niemal sztuczne, zapychacze, jednak całość jawi się jako płynna lekka, wręcz relaksująca twórczość.
Co było bodźcem, który przyciągnął mnie do sięgnięcia po kolejne tomy? Nie walka między dobrem reprezentowanym przez Nefilim, a złem – demonami czy Valentinem, nie wspaniały, choć często już nadużywany świat nadprzyrodzony, w końcu nie wielka, bądź co bądź zakazana miłość. Mnie przyciągnęła tajemnica złamanej przyjaźni (Lucian-Valentine), niestety bliskiej mi i ówcześnie jeszcze nie zagojonej. Choć dowiadujemy się o niej dopiero z ust wilkołaka pod koniec Miasta Kości, to pewne przebłyski pojawiają się wcześniej: gdy Clare, Jace i Simon podsłuchują rozmowę Luka, Blackwella i Pangborna, czy w momencie, gdy Hodge tłumaczy hierarchię kręgu. To przede wszystkim tajemnice (z wymienioną na czele) spowodowały, że zaczynałam kolejne tomy.
Najgorszy w książce był, dla mnie, Jace (fanki mogą mnie zlinczować – tylko co to da (: ). Postać niemal żywcem ściągnięta z europejskich pisarzy romantyzmu, jak George Byron, czy bardziej znany w Stanach Zjednoczonych Victor Hugo. Poza umiejętnością walki i pewną dozą odpowiedzialności, nie miał w sobie nic pozytywnego. Od początku użala się nad sobą. Owszem, ma powód. Nasuwa się pytanie, jak Lightwoodowie z nim wytrzymali? Można spojrzeć na to przez pryzmat dziesięciu lat spędzonych pod kuratelą Morgensterna, który ojcem roku nie był. Widział jego śmierć – sfałszowaną, ale dzieciak może nie poznać, choć jako Nocny Łowca był uczony, jak zabijać, więc powinien mieć pojęcie o zmianach zachodzących w ciele zmarłego. Pomińmy to, Valentine był widocznie dobrym aktorem. Trafia do Lightwoodów, ale nie potrafi się przystosować, żyje zemstą, choć nie wie, na kim. Tu pojawia się Clare – bum, Amorek trafia (podziękujmy losowi, że nie jest to Simon, albo jeszcze gorzej – jakiś demon, bo przy tym półślepym bożku z tępymi strzałami mogłoby być gorzej) i się zaczyna. Cieszę się tylko, że to nie była pierwszoosobowa narracja z jego strony, nie zdzierżyłabym tych jęków i szlochów. Z nieugiętego wojownika, silnego i pewnego zmienia się w nieogarniętego chłoptasia. Widać to już po walce w Pandemonium, zamiast dokończyć interrogację, niszcząc demona, on traci wątek i daje się ranić. Później stara się zachować pozory nonszalanckim zachowaniem, jednak nie do końca mu się to udaje, gdyż spotykamy go nazajutrz w Java Jones.
Już wolę Simona, bo choć od początku do (niemal) końca jest tchórzliwym nieudacznikiem, to jednak ma przebłyski odwagi, potrafi zdobyć się na poświęcenie, ale nie robi z tego religii, jest w stanie logicznie zdefiniować, dlaczego postąpił tak, a nie inaczej. Żadna z przemian, jest ich przecież kilka, nie zmienia jego charakteru i osobowości, owszem, uczy się życia w nowym świecie, do którego wciągnęła go przyjaciółka, ale nie dopasowuje się do niego za wszelką cenę.
Z młodego pokolenia najbardziej podobał mi się Sebastian/Johnatan. Dąży do obranego celu, bez względu na przeszkody. Pozbawiony sumienia przez krew, a nie własny wybór, walczy o swoje nie bacząc na możliwość przegranej. Ma tylko jedną słabość – siostrę. Tak, Clare jest jego słabością, ponieważ w pokręcony przez demoni pierwiastek kocha i dba o nią, co jest dziwne, przecież miał być całkiem pozbawiony uczuć. W ostatnim tomie dowiadujemy się, jaki by był, gdyby Valentine go nie skaził. Nie idealny – tak po prostu ludzki.
Tyle jeśli chodzi o książkę. Co do filmu, nie podobał mi się. Choć było kilka zmian, które spowodowały, że uśmiechnęłam się, całość jest słaba. Nie wiem, czy skuszę się na kolejne części.

Gość

Moim zdaniem książka warta uwagi. Z gatunku tych co czyta się lekko. Mnie wciągnęła na tyle, że obejrzałam film. Obecnie też śledzę serial który powstał na jej podstawie tj. "Shadowhunters ". Fanom książki również go polecam. W odróżnieniu od ekranizacji na siłę nie skracają wątków.

Shinedown

Uważam natomiast, że ten cała seria to pomyłka Very Happy

Co do serialu to jest słaby. Po odcinku miałam go dość.

szaga

Shinedown

Taki widok sprawia, że nawet jeśli bardzo nie chcesz się śmiać to i tak ci nie wyjdzie Smile

JustynaFilipek47

Ja wciąż mam przeczytane tylko 3 tomy tej serii, i moje odczucia po tym były całkiem pozytywne. Może faktycznie nie powala ona na kolana, lecz nie zaliczę jej do kompletnej porażki bo podczas czytania nie nachodziła mnie chęć aby przewinąć strony w nadziei że dalej akcja będzie ciekawsza, tylko czytałam normalnie strona po stronie. Serialu nie oglądam, ale prawdę mówiąc nie wiedziałam iż jest on wogóle nakręcony i nie wiem też który kanał tv. go wyświetla i kiedy. A jeśli chodzi o Jace'a to również nie mogę zaliczyć się do jego fanek, jest on tak denerwujący z tym ciągłym użalaniem się nad sobą rozpamiętywaniem ciągle przeszłości i mazaniem niczym przysłowiowa stara panna, że aż korci człowieka by nim potrząsnąć porządnie i kazać zacząć zachowywać jak prawdziwy mężczyzna Very Happy

.

Shinedown

Swojego czasu były zachwyty nad nim jak na przykład Jacobem czy nieszczęsnym Edwardem Very Happy

JustynaFilipek47

A więc znów jestem wyjątkiem od reguły. Mnie od początku Jace nie przypadł do gustu, po prostu gdy o nim czytałam przysłowiowy scyzoryk otwierał mi się w kieszeni-tak działał mi na nerwy. W końcu ileż można wszystko przeżywać?, poniżej w poście Bułka porównała go bohaterów romantyzmu i faktycznie miała rację ponieważ mnie kojarzył się on z Werterem, z "Cierpienia Młodego Wertera- Johan Wolfgan Goethe". Ten bohater również nieustannie nad czymś się roztkliwiał i uwielbiał stan bycia nieszczęśliwym Rolling Eyes

Gość

OH! Jak ja nienawidzę jak główni bohaterowie nad sobą płaczą, zawsze mnie to wkurza i mam ochotę nimi potrząsnąć by się ogarneli i przestali pastwić się nad czytelnikami Evil or Very Mad

przeczytałam książkę najpierw z jako takim zainteresowaniem ale potem czytałam ją tylko i wyłącznie z chęci jej skączenia :/ jednym słowem nie jest w moim guście Wink

Shinedown

Oczywiście można powiedzieć dwa, trzy zdania na temat swojego nędznego życia ależ ile można?? Very Happy

Gość

Ile można??? Według niektórych całą książkę XD

Shinedown

Dlatego uważam, że ta cała seria nie jest zbyt dobra Smile

Gość

Jak i ja

JustynaFilipek47

"Dary Anioła", zdecydowanie nie są moją bajką. Mimo względnego zainteresowania podczas czytania tych 3 tomów które mam zaliczone, nie zamierzam brać się za ich resztę. Nie mam cierpliwości by czytać o tym jak Jace wylewa swe żale w każdej kolejnej części- zbytnio cenię sobie moje zdrowie psychiczne Very Happy

.