Cykl Dzieci Ziemi

Gość

Cykl Dzieci Ziemi

Tytuł: Tom I Klan niedźwiedzia jaskiniowego
Autor: Jean M. Auel
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Data wydania: 2011
Stron: 632

Opis:
Powieść zadziwiła mnie ilością szczegółów jakich Jean M Auel użyła, by opisać życie starożytnych ludzi, ich krajobraz, codzienne sprawy, rytuały duchowe. Podobnie wspaniałe okazało się przedstawienie życia Ayli, której dzieciństwo oraz przeżycia chwytają za nasze serca oraz wyobraźnię. Ayla, osierocona w wieku pięciu lat, traci rodziców w skutek trzęsienia ziemi. Zostaje znaleziona pół-martwa. Zabrana i wychowana przez Klan, Płaskogłowych (Neandertalczyków), poszukujących nowego schronienia po tym samym trzęsieniu ziemi, które zniszczyło ich wcześniejsze schronienie. Ayla jest delikatna, inna niż ludzie z Klanu. Akceptują jej inność w sposób dotychczas niemożliwy. Książka ukazuje w barwny sposób jak dziewczynka stara się przystosować do otaczającej ją kultury. Jest to opowieść, która poruszała mnie do głębi. Członkowie klanu posługują się między sobą gestami i gardłowymi dźwiękami. W tym języku nie da się kłamać. Ayla jest wysoka a ludzie klanu nie. Ich budowa ciała znacznie odbiega od Ayli. I nie tylko to. Życiem Klanu rządzą totemy. Totem Ayli staje się Lew Jaskiniowy. Kobieta nie powinna mieć tak silnego totemu. Rodzina, która ja adoptowała to Uzdrowicielka i kaleki starzec, który jest kimś w rodzaju duchowego przywódcy (Marug). Czytałam to klika lat temu więc mogę przekręcić imiona. Klan ma pamięć „genetyczną”. Dla dziecka wystarczy powiedzieć raz i już pamięta. Dlatego Klan uważał Aylę, za niezbyt mądrą, ponieważ jej trzeba było powtarzać wszystko wiele razy, żeby coś zapamiętała. Nie będę opisywać strasznych przeżyć Ayli jako kobiety i jej konfliktu z przywódcą Klanu. Jeśli pamiętam to Ayla urodziła swoje dziecko jako 13-latka, mało co przy tym nie umarła. Przeżyła tylko dzięki zdolnością uzdrowicielskim swojej przybranej matki. Tylko dzięki swojej inteligencji udało jej się utarować życie swojego syna. Książka kończy się jak Ayla opuszcza Klan w poszukiwaniu „Innych” ludzi. Samo odejście nie jest zwyczajnym odejście a „śmiercią” wg. praw Klanu.

Tytuł: Tom II Dolina Koni
Autor: Jean M. Auel
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Data wydania: 2011
Stron: 734

Opis:

Niektórzy uważają, że „Dolina koni” to najlepsza część cyklu „Dzieci Ziemi”. Dla mnie wszystkie są tak samo dobre (może z wyjątkiem 4). W tym tomie autorka opisała zmagania kobiety z samotnością oraz rozwiązywanie codziennych problemów egzystencji w czasach prehistorycznych. Opisy powodują, że czytelnik nie może się oderwać od książki, śledząc dalsze losy bohaterki. Połączenie tak dużej inteligencji i tak rozwiniętego zmysłu obserwacji w jednej istocie ludzkiej jest mało realne jak na jej czasy, ale dzięki temu fabuła nabiera kolorytu. Ayla po opuszczeniu Klanu podróżuje żeby znaleźć "Innych". Jednak to nie jest łatwe musi gdzieś na razie zamieszkać, żeby poradzić sobie w trudnych warunkach. Ten stan trwa około 3 lat. W tym czasie nie próżnuje jak dzisiejsi ludzie. Zachowuje się tak jakby musiała wyżywić wielką rodzinę. Gromadzi zapasy, skóry, wyplata kosze i przez przypadek odkrywa nowy, lepszy sposób rozpalania ognia. Udamawia zwierzęta. Nie będę mówić jakie, choć jedno z nich można zgadnąć po tytule. Drugie to „abstrakcja” ale fajnie się to tym czyta. W tym samym czasie „za górami, za lasami i jeszcze dalej” Jondalar wraz z bratem wyruszają w wielką Podróż na wschód. Po długim czasie oraz wielu przygodach losy tej dwójki się stykają. Ayla wreszcie spotyka mężczyznę ze swojego gatunku, a Jondalar znajduję to czego tak długo nie mógł znaleźć.
Bardzo podoba mi się fantazja autorki na temat sposobu życia tych ludzi w tamtych czasach. To co ich pchało do przodu i dzięki czemu dokonał się postęp cywilizacji. Całość jest zgrabna i logiczna. I choć wątpię żeby ówcześni ludzie byli aż tak rozwinięci emocjonalnie i tak bardzo wrażliwi na swoje wzajemnie odczucia a przede wszystkim na postrzeganie kobiety (w końcu wystarczy spojrzeć na średniowiecze i ówczesne postrzegania świata, gdzie kobieta to tylko kobieta) to jednak bardzo mi się podoba ta pozytywna wersja prehistorycznego świata. Autorka dużo czasu poświęciła życiu codziennemu, zwyczajom oraz wierzeniom. Język jakim pisane są wszystkie części również zachęca do czytania mimo, że książka jest gruba to czyta się ją bardzo szybko. Jondalar pojawił się już na początku tomu (choć na początku miałam mieszane odczucia) i dzięki temu mogłam go poznać trochę bliżej przed spotkaniem z Aylą. Dzięki temu wiedziałam przynajmniej częściowo jakie pobudki nim kierowały. Pod koniec książka przerodziła się trochę w romans, on piękny ale delikatny, długo nieświadomy swoich uczuć. Ona piękna, ale nierozumiejąca jego zwyczajów. Mimo to odnaleźli się i pokochali. Myślę jednak, że to nadało dodatkowy smaczek całej serii.

Tytuł: Tom III Łowcy Mamutów
Autor: Jean M. Auel
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Data wydania: 2011
Stron: 880

Opis:

Miłość Ayla do Jondalara sprawia że wyrusza z nim do jego kraju. Ale droga jest daleka i trzeba się do niej odpowiednio przygotować. Ich wzajemne uwielbienie, opisy zbliżeń miłosnych, piękne, subtelne, choć pełne szczegółów, są najbardziej udaną próbą pokazania tego, co łączy kochających się ludzi. Chyba trudno znaleźć w literaturze tak ładnie opisane sceny erotyczne, „cielesne zmagania”, jednocześnie śmiałe i wysmakowane. I właśnie te sceny sprawiają, że książka zaczyna być postrzegana jako romans (pośrednio może i tak, ale jeśli policzyć na ilu stronach jest Roman a na ilu reszta to wychodzi przygoda i jeszcze raz wielka przygoda). „Łowcy mamutów” opowiadają losy Ayli po spotkaniu ludzi z plemienia Mamutoi, jej stopniowe wchodzenie w zorganizowaną społeczność, nieuniknione konflikty, zazdrość Jondalara, uczenie się nowych, potrzebnych umiejętności - nieznanych sposobów wyprawiania skór, polowania na mamuty czy przygotowywania jedzenia. Tu również Ayla oswaja kolejne zwierzę, szczeniaka wilka, który będzie jej odtąd towarzyszył w wędrówkach, bronił i ostrzegał przed niebezpieczeństwami. W klanie Łowców Mamutów żyje dziecko mieszanych rodziców (ludzi i Klanu). W tym przypadku dziecko nie miało tyle szczęścia co dziecko Ayli. Jest poważnie chore i ma większą domieszkę genów ludzi Klanu. Dzięki Ayli, ci którzy chcą uczą się języka Klanu aby móc rozmawiać z dzieckiem. Wcześniej panowała powszechna opinia, że Płaskogłowi to zwierzęta bo nie umieją mówić. Podczas pobytu u Mamutoi Ayla kontynuuje działalność wynalazczą: już nie tylko posługuje się na co dzień znalezionym przez siebie krzesiwem czy odkrytym wraz z Jondalarem miotaczem oszczepów; tu wynajduje przeciągacz nici, czyli po prostu igłę. Czytelnik ma wrażenie, że za chwilę wymyśli koło, przyspieszając mocno rozwój ludzkości. Mimo powyższego wrażenia, przyjemność sprawia czytanie o tym, jak mogły wyglądać dzieje wynalazków tak dla nas oczywistych i podstawowych, że wydają się odwieczne.

Tytuł: Tom IV Wielka Wędrówka
Autor: Jean M. Auel
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Data wydania: 2011
Stron: 1024

Opis:

Wszystkie części czytałam w e-booku, ponieważ w formie papierowej przez wiele lat były niedostępne. Wznowienie wszystkich części nastąpiło dopiero w 2011r., kiedy ukazała się Kraina Jaskiń. W związku z powyższym czwarta część była podzielona na dwie części Rzeka powrotu i Wielka Wędrówka. Czytałam tylko Wielką Wędrówkę. Wydanie z 2011r. zawiera całość. Przytaczam recenzję ala opis.
Ayla i Jondalar wraz z Whinney, Zawodnikiem i Wilkiem wyruszyli w daleką drogę do krainy Zelandonii. Podróż do ojczyzny Jondalara zdaje się być tu pretekstem do pokazania różnych form życia: roślin i zwierząt, a także terenów, przez które przechodzą wędrowcy. Opisy wielu gatunków są bardzo ciekawe, widać, że autorka poświęciła studiom nad nimi dużo czasu i energii; drobiazgowość, wielość szczegółów dotyczących zwyczajów zwierząt i form występowania roślin każe chylić czoła przed ogromem pracy, jaką włożyła w poznanie ich Jean Auel. Jednak opisy te często nie wynikają bezpośrednio z akcji, która w tym tomie wlecze się wyjątkowo wolno i mało zajmująco. Owszem, zaczyna się od spotkanych przez Aylę i Jondalara zwierząt, ich zwyczajów godowych, pokarmu, jaki preferują, aby następnie przejść do innych gatunków, czasem kilku czy kilkunastu, z równie szczegółową charakterystyką trybu życia. Brak bezpośredniego powiązania z akcją może znudzić i zniechęcić czytelnika, oczekującego przynajmniej takiego tempa akcji, jak w poprzednich tomach. To najmniej wciągający z pięciu pierwszych tytułów, mimo to na pewno wart przeczytania. W czasie srogiej zimy Ayla i Jondalar wędrują do miejsca, w którym mają się połączyć. Muszą m.in. przekroczyć niebezpieczną, rwącą rzekę, gdy tymczasem Jondalar zostaje porwany przez Wilczyce i uwięziony wraz z innymi mężczyznami w Zagrodzie. Z pomocą przychodzi im Ayla i wkrótce mieszkańcy Obozu zostają uwolnieni spod jarzma despotycznej przywódczyni. Dzielą się swoimi doświadczeniami, w zamian za co zostają wtajemniczeni w skomplikowany proces wypalania gliny. Wędrówka Ayli i Jondalara jest sprawdzianem wytrwałości, a także próbą głębi uczucia.

Ta część rzeczywiście chyba jest najgorsza, bo nie przeczytała jej I części i najmniej utkwiła mi w głowie a może dlatego, że trudno mi było „zajarzyć” od środka. Jakieś pożegnanie z nieznanymi bohaterami książki a niedługo potem porwanie Jondalara.

Tytuł: Tom V Kamienne Sadyby
Autor: Jean M. Auel
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Data wydania: 2011
Stron: 1100

Opis:

Ayla i Jondalar wraz ze swymi zwierzęcymi przyjaciółmi, Wilkiem oraz końmi: Whinney i Zawodnikiem kontynuują swą podróż przez Europę. W końcowym etapie podróży spotykają człowieka „mieszanych duchów” czyli dorosłego człowieka zrodzonego z ludzi i płaskogłowych. Jest bardzo przystojny. W jego przypadku mieszanka genów wyszła na korzyść. Ponadto przeprawiając się przez lodowiec spotykają członków Klanu, którzy są atakowani przez ludzi. Ayla i Jondalar udzielają pomocy. Dzięki temu dowiadują się o „pewnych sprawach”. W końcu docierają do ludu Zelandonii, z którego wywodzi się Jondalar. W nowym miejscu wszystko fascynuje Aylę: ubrania, narzędzia, wszelakie przybory, a nawet domy, ukryte w niszach pod gigantycznymi wapiennymi nawisami. Spotyka także duchową przywódczynię tego ludu, uzdrowicielkę, z którą może dzielić wiedzę i umiejętności. Jednakże nie wszyscy są nastawieni do Ayli przyjaźnie. Część ludzi obawia się poglądów Ayli, inni zaś są niezadowoleni z jej nastawienia do płaskogłowych, zwanych przez nią Klanem. Spryt, mądrość, instynkt i doświadczenie Ayli pozwalają jej w końcu znaleźć miejsce wśród ludu Zelandonii.

Tytuł: Tom VI Kraina Jaskiń
Autor: Jean M. Auel
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Data wydania: 2011
Stron: 932

Opis:

Nie czytałam tej najnowszej części Cyklu Dzieci Ziemi. W ogóle nawet nie wiedziałam, że ma wyjść jeszcze jedna część. Dla mnie zakończenie w Kamiennych Sadybach było takie jak trzeba. Czytelnik sam mógł sobie „dośpiewać” jaka drogę wybierze Ayla. Czy żony i matki czy też duchowego przywódcy. A tak autorka na to po prostu pewnie powie. Oto opis z okładki:
Ayla jest żoną i matką. Mieszka wśród Zelandoni, pobratymców Jondalara.
Nie zapomniała jednak zwyczajów ludu, w którym się wychowała. Szkoli się
na duchową przywódczynię, lecz jej poświęcenie dla tego powołania
szkodzi związkowi z Jondalarem. Podczas podróży Ayli zagraża nie tylko
epidemia prehistorycznej ospy wietrznej czy trzęsienia ziemi, ale także
banda wędrownych gwałcicieli i dzikie zwierzęta. Jej śmierci pragnie też
myśliwy imieniem Balderan, a Marona chce zdobyć serce Jondalara. Czy w
obliczu takich zagrożeń Ayla i Jondalar uświadomią sobie, jak wiele dla
siebie znaczą?

Komentarz do całości:

30 tysięcy lat temu, w cieniu wysokiego na wiele mil lodowca, żyły obok siebie dwie gałęzie rodzaju ludzkiego. Płaskogłowi, bez wykształconych płatów czołowych mózgu, żyjący w kilkurodzinnych klanach, porozumiewający się gestami, skazani na wymarcie, i Inni, nazywający siebie Dziećmi Ziemi, czczący Matkę, o bardziej wyprostowanej postawie, bardziej rozwiniętym mózgu, prężnie rozwijający się i ekspansywni - przedstawiciele gatunku, który kiedyś zdominuje świat. Kontakty tych dwóch odmian ludzi noszą piętno podświadomych uprzedzeń, nienawiści, bezmyślnych przypuszczeń.

Pierwszy tom jest najlepszy. Pocieszające dla tych co nie lubią powieści-rzeki jest to, że koniec każdego tomu można uznać za koniec całej opowieści, bo fabuła jest ładnie zamykana.
Pomimo tego że pierwszy tom uważam za najlepszy, to w pozostałych też odnajduję atuty. Największym atutem jest próba przedstawienia dzikiej, prehistorycznej Europy - może nawet w pozostałych tomach bardziej niż w pierwszym. Lubię nawet tomy, które wydają się fabularnie najnudniejsze, czyli „Rzeka powrotu” i „Wielka wędrówka” (obecnie wydane pod jednym tytułem „Wielka Wędrówka”) właśnie ze względu na to, że postacie przemierzają dziką Europę. Chciałoby się mieć wehikuł czasu i odwiedzić Europe z owych czasów o wiele bogatszą w gatunki zwierząt niż obecnie... Zobaczyć w Europie lwa, tygrysa, mamuta, nosorożca... Zobaczyć największą europejską rzekę nieprzywłaszczoną sobie jeszcze przez żadne państwo, naród, nieuregulowaną, nieopisaną, bez odniesień we współczesnej historii i kulturze i dziełach...

Jeśli chodzi o przedstawienie ludzi i ich zwyczajów to fantastyka, szczególnie w przypadku Neandertalczyków. Skoro jednak tak naprawdę wszystko co dotyczy życia, wierzeń, kultury Neandertalczyków jest hipotezą to i autorce wolno mieć swoją wizję. Autorka jednak czerpała wiele z ówczesnych hipotez naukowych, a te zmieniają się. Trzeba pamiętać że pierwszy tom pisała prawie 30 lat temu, a od tego czasu wiele nowych hipotez powstało. Neandertalczycy prawdopodobnie mówili i mogli mieć podobne możliwości umysłu jak człowiek współczesny. To co mogło spowodować ich wymarcie to nie mniejsze możliwości umysłu, ale mniejsza zwinność niż człowieka współczesnego, który lepiej radził sobie na terenach otwartych, które zaczęły pojawiać się w Europie w wyniku zmian klimatu...
Nikt tak naprawdę nie wie jak wyglądało udomowienie pierwszego wilka, czy konia więc autorce wolno snuć własne historie. Jednak wiele wydarzeń, takich jak udomowienie zwierząt, wynalezienie miotacza oszczepów, krzesanie ognia w rzeczywistości mogą dzielić tysiąclecia, a w książce dzieje się to w kilka lat...

Najsłabszą częścią są "Kamienne sadyby". Fabularnie niewiele się dzieje. Natomiast z prób odtworzenia prehistorycznej Europy zrobiła się opowieść o wyidealizowanych, współczesnych amerykanach, czy europejczykach odzianych w skóry... Tak jak mentalność ludzi z pierwszego tomu - nawet jeśli zupełnie nieprawdziwa - jest jednak nietypowa i ciekawa, tak mentalność ludzi z "Kamiennych sadyb" nie tylko jest irytująco współcześnie amerykańsko-europejska, to jeszcze pozostawia wrażenie że zaraz pewnie Ayla wynajdzie telewizję... Nawet dzisiaj na świecie żyją ludzie o bardziej odmiennej mentalności i kulturze...

Niektórzy oceniają ten cykl jako kompletne do, szowinistyczne traktowanie kobiet przez mężczyzn albo na odwrót, a ludzi Zelendoi jako współczesnych amerykanów żyjących w stanach (jaskiniach) i ich demokrację. Dla mnie ten cykl pozostanie na zawsze w pamięci dzięki wielkiej staranności autorki w dbaniu o szczegóły. Co jedli, jak przyrządzali obiad, do czego służyły korzonki i rośliny (wymienione z nazwy), gdzie rosły i jak wyglądały. A wszystko to opisane w taki sposób człowiek nie nudzi się a czyta z zapartym tchem.
W książce ukazana jest też przemiana Jolindara z człowieka, który wstydzi się, że Ayla była wychowywana przez płaskogłowych. Wędrówka i „przygody”, które przeżywają doprowadzają w końcu do tego, że Jolidar przestaje się tego wstydzić i jest dumny z Ayli. To skrót bardzo długiego konfliktu człowieka, który boryka się sam z sobą.
Chciałam również zaznaczyć, że nie wszystkie zdania są moje, gdyż ja nie za bardzo umiem je „klecić”.

Gość

Mam wielki sentyment do tej serii - czytałam ją będąc na stypendium w Hiszpanii Smile

Jest naprawdę fajna. Dodam jeszcze, że dość dobrze opisuje relacje mężczyzna-kobieta, dojrzewanie, odkrywanie siebie itp. No i nie wspomniane wcześniej - jedne z lepszych scen 18+.

anna

Też mam sentyment do tej serii. Dla mnie najlepsze były trzy pierwsze tomy. Czytałam również ostatni tom "Kraina jaskiń" jest jeszcze mniej akcji niż w części " Kamienne sadyby" . W kilku początkowych rozdziałach skokowo przeskakujemy po kilka lat. Od połowy to właściwie jedno lato. Jest to wędrówka Ali do świętych miejsc Zelandonii. Przeważają opisy malowideł w jaskiniach. Jeśli ktoś w nich nie był, to po trzeciej wszystkie zlewają się w jedną. Inne wątki zajmują jakieś 1/3 całości książki. Przeczytałam ją z "kronikarskiego" obowiązku.
Jednak, polecam wszystkim, którzy nie czytali, przeczytanie całej serii. Czas i opis zwyczajów człowieka prehistorii napisana niezwykle ciekawie. Mnie bardzo wciągnęła.

Gość

Za każdym razem kiedy jestem w bibliotece trafiam na tę serię, ale zawsze mam pecha, bo nie ma I tomu. Po waszych komentarzach wnioskuję, że powinnam nadrobić moje zaniedbanie i zabrać się za tę pozycję chociażby dla trzech pierwszych tomów Wink